Deur dicht, deur open
Ik schrijf deze blog niet zozeer om iets nuttigs aan jou, de lezer, te vertellen, maar eerder om deze blog te gebruiken als een middel om iets voor mezelf af te sluiten. Want na ruim 1,5 jaar op een droomplekje in de binnenstad van Deventer te hebben gewoond, is het nu tijd voor een volgend huis. Een huis om een warm nest in te creëren.
Nee, ik ben niet zwanger.
Na een break-up vond ik in mei 2020 een schitterend appartement, met een fijn uitzicht op de fontein en de Waag. Dikke balken over het plafond, een donkere vloer (zeiltje, dat wel) en allemaal witte muren. Een prettig plekje, en dat he-le-maal voor mezelf. Ik kon het volledig naar eigen smaak inrichten. En dat moest ook, want ik had geen meubels meer. Echt met een verse start beginnen dus.
Het was alles behalve een verse start
Je kan wel naar een ander appartement verhuizen, je neemt toch mee wat er in je hoofd zit. Dat heb ik geweten. Nachten in mijn eentje liggen janken, hele avonden face-timen met vriendinnen, diepgaande gesprekken met mijn lieve ouders. Wat ben ik tijdens een pandemie en na het beëindigen van een relatie mezelf tegen gekomen. Gelukkig wel in een fijn appartement haha *lacht als een boerin met kiespijn*
Niet meer stoppen en niet meer starten
Maar ik vond er ook opnieuw vriendschappen. Verstevigd door de pandemie, de lockdown én dat fijne appartement. Een buurman die feestjes tot diep in de nacht niet erg vindt zolang je zachtjes doet als hij erom vraagt. Vriendinnen die met hun favoriete drankje aan kwamen zetten. En toen de avondklok in ging, zelfs een luchtbed en slaapzak meenamen. Spontaan de stad in duiken. Oprechte gesprekken met de nodige tranen. Old skool spelletjes doen en stiekem een sigaretje uit het raam roken. Dat ze precies weten waar de gouden rietjes lagen en wat er nog in de koelkast lag van de vorige borrel. Heerlijk… Het leek wel net zoals vroeger, toen het bij mijn ouders thuis ook de zoete inval was. Maar dan nóg beter! Want dit was míjn appartement.
Homie alonie
Ik neem ook de herinneringen die ik in mijn eentje heb gemaakt mee. Hoe ik zo van mijn huis naar COOS kon wandelen. En weer terug. Soms spontaan het terras op. Soms een spontane terras-date overslaand. Die keer dat mijn sleehak in een plakkerig ijsje bleef hangen toen de terrassen bommetje vol zaten en ik als een pasgeboren giraffe aan mijn giechel ging.
Hoe vaak ik met mijn benen bungelend naar buiten mensen heb bespied die over de markt liepen, kan ik niet meer op 2 handen tellen. En hoe vaak mijn moeder wel niet heeft gezegd ‘pas je wel op dat je er niet uitvalt ‘ zijn ook niet op 2 handen te tellen. Je kan je voorstellen. Het was een heerlijk plekje!
Deur open
Ook de eerste date met mijn nieuwe vriend was daar. Ik stond te koken en ik kan helemaal niet koken. Gelukkig heeft het hem niet afgeschrikt want nu, ruim een jaar later, wonen we dus samen.
Aankomende vrijdag neem ik “afscheid” van mijn appartement. Ja, ik ben zo’n sentimenteel mens die op een gepaste wijze afscheid wil nemen. Dussss, we halen de old skool spelletjes, drankjes, luchtbedden en slaapzakken te voorschijn en doen nog dunnetjes zo’n fijne avond over. Het voelt niet als een nieuwe start in het huis van mijn vriend, maar juist als een deur die open gaat. De deur van mijn fijne appartement dicht. En deze nieuwe deur open.
De deur staat wagenwijd open. Voor de fijne vriendschappen, nieuwe herinneringen in mijn eentje en herinneringen samen met mijn vriend. Op naar het volgende hoofdstuk!
Liefs, Allysia
P.s.: verhuur van het appartement loopt via de verhuurmakelaar. Het is al zo goed als weg.
