Wat moet ik met COOS, mijn co-working space?
Waar begin ik in hemelsnaam? Waar is het mis gegaan met mijn co-working space? Was het afgelopen zomer? Was het vorig jaar februari? Wanneer was het kantelpunt?
Het is nu vrijdagmiddag 16:00 uur en ik zit in mijn eentje bij COOS achter mijn werkplek te janken. Of op zijn Deventers: te sjanken. Van die horten en stoten, weet je wel? Ik heb mijn ademhaling niet onder controle en er loopt snot uit mijn neus. Ik voel me alleen en onzeker. Ik zit boordevol twijfels.
Maak ik nu dan wel de juiste keuze?
Toen ik COOS opende zag ik het zo helder voor me. Een werkplek om de dag te rocken met mensen die net zo genieten van het leven als ik. Maar een maand na de opening kwam de eerste lockdown. Fuck. En nu? Er werd paniekvoetbal in een elftal van 17 miljoen man gespeeld. Er was geen verdediging en geen aanval. We deden allemaal maar wat. Als kippen zonder kop stonden we daar op het veld.
We hielden allemaal een pas op de plaats. Ik ook en dat zorgde voor wat inzichten. Ik verbrak mijn relatie van 9 jaar ging en daarmee ook een aantal vriendschappen. Ik verhuisde naar de binnenstad en ondertussen werden al mijn ZZP-klussen geannuleerd.
What the actual fuck gebeurt er allemaal?
De fout die ik maakte met mijn co-working space
Ondanks dat COOS mijn co-working space is, voelde dat al heel lang niet meer zo. En dat heb ik aan mezelf te danken. Ik heb niet goed doorgezet met mijn beeld van een co-working space en te veel ruimte gegeven aan anderen binnen mijn bedrijf. Ik zeg wel eens dat ik COOS heb opgezet in fases en dat klopt ook, maar per fase paste ik mijn visie aan. Iets wat ik niet had moeten doen…
Ik heb alles gedaan wat ik DACHT wat ik moest doen om COOS draaiende te houden. Achteraf makkelijk lullen natuurlijk, om nu te zeggen dat ik het anders had moeten doen, maar toch zeg ik het: ik had bij mijzelf en mijn visie moeten blijven.
Met de huidige situatie als gevolg
De afgelopen twee jaar was iedereen welkom bij COOS. Iedereen die maar een werkplek zocht. Ook mensen die eigenlijk liever alleen werken maar dat thuis niet kunnen. Ook mensen die de hele dag met een koptelefoon op werken. Ook mensen die eigenlijk een eigen kantoor willen huren maar dat niet kunnen vinden / te duur vinden / het commitment niet aandurven. Ook mensen die andere ondernemers om zich heen willen verzamelen om offertes aan uit te delen.
Een schone lei
Dit is niet hoe ik COOS voor ogen had. Het vrat energie, ik deed alleen het hoognodige en ik werd het stukje bij beetje spuugzat. Er moest een verandering komen. Ik moest een keuze maken. En dat deed en doet pijn. Want beginnen met een schone lei betekent ook afscheid nemen. Afscheid nemen van mensen waar ik ondertussen een band mee heb opgebouwd, ondanks zij niet bij MIJN concept passen. Vandaar die tranen. Of nou ja… tranen met tuiten.
Ik ga mij vanaf nu richten op een ander type flexwerker. Hoe ik die groep precies moet noemen, daar ben ik nog niet helemaal over uit. Het zijn de freelancers die naar hun werkplek gaan om connecties te leggen met anderen en ondertussen to do’s afvinken. Een (net)werkplek (see what I did there?) waar je de commitment aan gaat om meer uit jezelf en jouw bedrijf te halen. Voor en met elkaar, en dat in een rock and roll omgeving. Want ook dat is iets wat er gaat veranderen.
